Nga Idro Seferi

(Xhevdet Bajrajt)

Sa lakmi jau kam marr vdekjen

Artistëve që vdesin larg atdheut

Diku të humbur

Me dijen e vet

ndoshta me pyet a peshon si guri ma rand n’vend t’vet?

Unë s’jam njeri

Në vend temin jetojnë do tjerë

Se gjakun e kam ujë

Të luhatun

E zemren e rand për at’dhe

A thue të kishim njoft mik

Sikur atje larg të mos kishe shën n’dritë

E askush mos kish dëgju gjamën tane

Të heshtun në shumë gjuhë

Lotëve, nanave, familjeve refugjat

Edhe naj këpuce n’lloç, në kufi e n’kamp

Për aftësinë me dasht të bukurën

Me i dhënë jetë

çdo djerse të rrjedhun për liri

Dhe s’di a me u mërzitë se shkove ti

A se mbetem na pak

Kush me ëndrru për lirinë tash?

Në sofrën e engjujve

A thu ka vend boll

Për miqt e tu, për malet e tua?

Magjistar të quajnë

A thu dita po qan për ty si fëmijë Kosove?

Në elegji po hedhim dritë mbi plagët tua

që veç ti i di

Nëse vjen këtej prapë

Në paralelen tënde

Na merr edhe ne për një shëtitje

Me na ndriçu rrugën e vragëve tua

Prej copës tënde të qiellit

Si Zotni “cabron”

U ktheve edhe një herë në atdhe

Prej Meksikës larg

Hirin tënd prej urnës

Sot po i a hedhin vreshtave

atje ku ke le

Me u ba gjak ma i mirë për ne

ti, I lumi ti

Na tash cappellon tënde

Edhe 100 mijë protretet tua

Në pasuri

Po e mbajmë var goblen

Në dhomë dite

Në përjetësinë e kujtimeve

në murin e Sartrit

Si mbresë tradite

N’alarm që nuk na zgjon kurrë

Se prej sot jemi ma të vorfun

Na pa ty

Se ti ke vdek i ngopun. / KultPlus.com