Poezi nga Aurela Kadriu.

Liromëni,
Shprangosmini duart.
Ti…
A përnime po mendon që ka diçka përtej këtij kapitullimi a?

Jo mik,
akti i dorëzimit t’pushtetit mbi veten
asht’ i njitrajtshëm me humbjen.

Ju veç lemni t’lirë,
n’lirinë tem
Subjektive,
T’rrejshme.

Po pash nerën kujt ia nin për iluzionet
e mia mbi lirinë inekzistente?
Kur na jemi qenie kaaaaaq minimaliste.

E çelim çdo ditë me pishmane,
përshkojmë itinerarin e njajtë,
nuk e tejkalojmë syprinën e sipërfaqes t’zakonshme.
Biles kanihere
E shikojmë perëndimin e diellit,
Ngojmë naj kangë,
kaniherë japim edhe mendime për zhvillimet n’botë…
K’shtu ledhatojmë egon e shkretë.

Ama,
n’mbramje nuk e huqim ritualin.
Shtrihemi,
me shpresë që t’nesërmen kemi me e kapë na n’dorë para se t’na robnojë ajo neve.

E i knojmë vetes k’si “p’rralla për t’rritun”
Fort t’varfna gjuhësisht e përmbajtësisht-
Sot kom qenë e lirë,
Nesër kom me qenë e lirë si sot,
Jom e lirë,
Jom e lirë,
Jom e lirë.

E mbyta edhe nji ditë, pa m’mbytë ajo mu.
Pshtova gjallë.

Pr/prill/2016