Sibel Halimi

Me mija fustana shtri në fushë jeshile
Sytë t’i marrin
N’kët fushë lodrue s’kemi
E jona kurrë s’asht kenë
Bojnat e fustanave pikturë jetën na e banë
Të mitë janë tetanë
Fatin e secilit unë e kam pasë
E zeza lindjen ma kujton
Mallkimin që bani edhe trajt’ me qa
Nji fustan i bardhë me nji kordele t’ndame n’dysh n’cep gjini, trishtim
Ah si e mbaj mend këtë ngjyrë, kur bardhësinë ma pshtetën për shpine
E shtrime përtoke në shpinë ku gjithnji derë e huej m’thanë
E huej mos kjofsha kenë
Shumë fustana po i shoh
Duhmë vuejtje si temjan
Të varun në vig që s’kputet kurrë
Se fati i tyne asht tanë kohën n’luhajë
Fustan
I gjatë, i shkurtë as mini as korset, mortajë
Krejt gratë çue n’kamë ka nji fustan me lanë në fushën e virgjënisë
Me vjerrë në vigun e heshtjes
Sepse ato të paprishuna kanë metë
Virgjëninë – tapi për një jetë të tanë
Edhe unë nji po e la
Nji pjesë timen vjerrun
N’përvuejtni
Fustanin e kuq t’dashnisë teme t’parë
E dhunueme po, virgjëneshë përjetësisht!

Nga libri me poezi “Me ekzistu është vetë kuptimi”./ KultPlus.com