Poezi nga Fernando Pessoa

Përktheu Halil Matoshi

Shoqni e rrallë asht dashunia

Me ecë udhëve i vetëm nuk di ma,

Se vetëm nuk mundem.

Një mendim i dukshëm më nxit me shpejtue hapin

Shoh gjithnji e ma pak dhe njikohesisht zjarmishëm lakmoj me pa  çdo gja.

Madje edhe mungesa e saj asht me mue,

Dhe e puth aq sa nuk di si me e dishirue…

Nuk e shoh mbase, e përfytryroj, dhe i fortë jam përballë lisave të gjatë

N’tuebamësi, dridhem dhe nuk e di  çka ndodh në njat heshtje në mungesën e saj.

Me tanë qenien time ndjej diqysh fuqinë që po më lë

E tanë vërtetësia vështon  si luledielli me fytyrën e saj midisdisi…/ KultPlus.com