Poezi nga Pablo Neruda

Dashuri kryeneçe,
vjollcë me gjëmba rrethuar,
shkurre mes pasionesh kreshpëruar,
heshtë dhimbjesh, kurorë tërbimi,
ç’udhë të solli drejt e në shpirtin tim?

Përse i vure zjarrin e dhimbshëm beftas,
gjethnajës së ftohtë të rrugës sime?
Kush ta mësoi rrugën për tek unë?
Ç’lule, gur a tym të dëfteu se ku unë rri?
Edhe nata vetë u rrënqeth, u tremb.
Agimi kupat i mbushi me verën e tij,
e dielli në qiell më s’fundi zuri vend.

Ndërsa dashuria mizore paprerë më ndiqte,
me shpata më shqeu, me gjëmba më çponte,
Gjersa m’hapi në zemër udhën që përvëlonte./ KultPlus.com