Poezi nga Lidja Dimkovska. Përktheu nga origjinali Daim Miftari.

Dashuria e parë është si autostradë
Me shirit të shpejtë dhe të ngadalshëm.
Pas tyre një hergele kuajsh tejkalojnë,
një kadillak me Only You në autaparlant.
Buzë të fryra, trup të fryrë, gjuhë të fryrë.
Ndërsa në fotografitë bardhë e zi
Asgjë nuk është në ngjyrë të zezë ose të bardhë.
Secila fytyrë ka anamnezën e vet,
secili burrë ka burrin ose gruan e vet.
Gjithçka e ke të qartë, por asgjë nuk kupton.
Nga shala shikon në trenin në largësi
dhe nuk e di a është yti tren con destino,
ose tren në të cilin vdekja bën llogaritë me jetën.

Dashuria e dytë është si tunel
i ndaluar për këmbësorë.
Ngjitesh nëpër mal,
gremisesh mes kaçubave dhe gurëve,
nën ty kalojnë automjetet 70 km. në orë,
lart bën vapë, mbathjet të shtrëngojnë,
balli të djersitet, të pikon kopsa nga këmisha.
Ec, ec, ndërsa rruga është vetëm në mes.
Kthehesh pas dhe përpara gojës së tunelit dërrmuar nga lodhja
ngren gishtin për transport. Të merr ajo.
Në tunel është errët. Përnjëherësh je ti ai që vozit.
Jashtë tunelit shikon – afër teje nuk rri ulur askush.
Ndërsa ulësja është e thellë dhe e ngrohtë.

Dashuria e fundit është si urë
me çarje mes dërrasave.
Nën to gurgullon ndonjë lum i huaj,
por ti nuk shikon teposhtë nga frika e lartësisë,
çdo hap e numëron nga dy herë,
pastaj e merr autobusin e fundit për në shtëpi
dhe madje para fundit të udhëtimit të gjatë
me këmbë të mpira zbulon një vend ku mund të mbështesësh thembrat.
Ndërsa në shtëpi – ajo e zgjatur në vaskë
qeshet me zë nën barrën e fëmijëve të tu.
Të gjitha të çarat ia di, por jo edhe të gjitha dërrasat.
Vetëm dëgjon si i shushurin uji
në të cilin noton, noton, prej fundi deri në fillim./ KultPlus.com