Poezi nga Naim Frashëri

Zot!
Sot
Jam,
kam,
shoh,
njoh,
rronj,
shkonj;
kam gas
dhe flas
e them
të kem
ditë,
dritë,
jetë,
vetë,
ah, dua,
që thua,
të mos vdes,
po të mbes
përjetë
të ketë
shpirti im
pa mundim
shëndenë
të jenë
me mua
sa dua.
sonte jam gjall’,
e jam mirë,
po kam dhe mall
e dëshirë,
zot i vërtetë
i gjithësisë!
të rronj përjetë
ndaj njerëzisë!
ti ke në dorë,
Çdo gjë që të duash;
mukë je i gjorë,
arrin që të thuash;
pa bëhenë gjithë ç’dua,
po të më dëgjosh mua,
le të bëhetë thua,
dhe gjithë janë bërë!
atë që thua ti vetë,
Zot i math e i vërtetë!
ajo bënetë në jetë,
edhe mbaronet’ e tërë!
ti epi jetë njerëzisë,
shto e beko dhe bagëtinë,
se ti je Zot’ i gjithësisë,
në dorëz’ e ke mirësinë
njerëzis’ epi jetë të gjatë,
mundimet fare nga jeta ngreji,
djepinë shkret’ e lugënë thatë
mos e shih kurrë, po mbushur leri.
Fal
dhe ep
gjithë ç’ke
nga të mirat,
e të pështirat
hidhi këtje,
a vari më ndonjë grep,
a mbuloji më ndonjë mal,
e lërë vetëm mirësitë,
fal edhe dritë e jet’ e ditë
le të prehet gjithë njerëzija
e të mos ketë kurrë të këqija;
ligësitë, djallëzitë e marrëzitë
le të mos rrojnë paskëtaj edhe një ditë
veç mirësija në këtë jetë të mbretëronjë,
urdhëri yt, puna jote, Zotth’ i math e i vërtetë,
e vërteta le të rronjë, gënjeshtra le të pushonjë
bëj si të duash, ç’të them unë Zot i vërtetë? Ti e di vetë!