Poezi nga Gioconda Belli

Përktheu: Manjola Brahaj 

Sot i kisha dashtë gishtat e tu me më shkrue histori në lkurë
e kisha dashtë puthje në shpindë
me më marrë para duersh,
me më thanë të vërtetat ma të mëdha
o ma të mëdhatë gënjeshtra.
Me më thanë për shembull
që jam gruja ma e bukur e botës
që më do shumë,
gjana si këto,
aq të thjeshta,
aq të përsëritshme.
Që me më rrethue ftyrën
e me më ndejtë tue më pa sytë,
sikur jeta jote të varej prej buzëqeshjes së të mive
tue ngatërrue të gjitha pulëbardhat në shkumë.
Due gjana, si me ecë në trupin tim
udhë e pyllëzume dhe kundërmuese
me qenë ti shiu i parë i dimnit
me të lanë me ra kadalë,
e ma pas në breshën.
Gjana due, si nji vorbull të madhe ambëlsie
tue u zhdukë
nji zhurmë e nji kërmilli,
nji akuarium me peshq në gojë.
Diçka të tillë,
të njomë e lakuriqe
si nji lule në prag të dhanies së dritës parë
të agimit
ose thjesht nji farë, nji pemë
pak barë
nji përkdhelje që të më bâjë me harrue
kalimin e kohës
luftën
rreziqet e vdekjes. / KultPlus.com