Poezi nga SÜKRÜ ERBAS / Përktheu Rozana Belli

Ti ishe Deti. Shtati ynë i gjatë.
Shtëpitë tona qenë veçse shkronja të rrëzuara.
Sipër nesh, një jetë që s’ish e jona.
Ishim përralla përmbi pellgje. Nata jonë, kohë harresash ditësh të pavlera.
Ti ishe ëndrra jonë që shihte botën.

Ti ishe Deti. Zëri ynë i zgjimit.
Sytë tanë përfundonin në duart tona. Përsëri ishim ne largësia. Të tejmbushura fjalët e tua.
Fjalët e tua qenë lagje të zbritura buzë qytetit.
Mirësia jote, kujtesa jonë e kaltër e mëngjesit.
Ti ishe Deti. Nderi ynë i tërhequr nga yjet, jo nga litari. E hidhur prej frikës buka jonë.
Askënd tjetër s’njihnim. Mendja jonë, një e shkuar e mpirë.
Ti rrëzove mbi trupat tanë ditët që do vinin.
Ti, liria jonë prej milingone.

Ti je Deti. Ai që na mësoi pafundësinë.
Sa mijëra gra, sa mijëra burra, sa mijëra fëmijë ty prej fatit të lindën?
Të dhamë jetën, të morëm vdekjen.
Gishtat tanë janë qirinjtë e tu të guximit.
Të kuptuam, të shumuam, të shndrritëm…