Poezia ‘I vetëm’ nga Edgar Allan Poe

Qysh fmi s’kam pas nji natyrë
me tjert’-S’ kam kqyr
Si tjert’ kanë kqyr- S’kam mujt m’i vezullu-
Pasionet e mia nji pranverë me ta tu dashunu
Nga nji burim rranjë s’ka lshu
Dhembja jem- S’kam mujt me zgju
N’zemrën tem me knu me ta nji melodi-
Dhe krejt çka kam dashtë- E kam dashtë n’vetmi
Vërtet’-n’fmininë tem-n’ag
Midis furtunash jeta- m’u shfaq
Nga nji oqean engjëjsh dhe djajsh
Me nji fshehtësi që hale m’përqas-
Nga nji çutërr o nji shatërvan-
Nga nji shkamb i kuq n’malin azgan-
Nga nji diell që m’vinte rreth mbi fron
Me të artë e nji vjeshte kur agon-
Nga shndrritja e qiellit n’terrim
Që m’kaloi para syve fluturim-
Nga bubullimë e rrebesh-
Që lind renë gollomesh
(Kur gjithë parajsa ish e kaltër)
N’sytë e mi si djall me flatër.-

Përktheu: Leonora Hajra / KultPlus.com