Shkruan: Naim Frashëri

Fyelli

Pa dëgjo fyellin ç’thotë 
Tregon mërgimet e shkreta, 
Qahet nga e zeza botë 
Me fjalë të vërteta. 

Që kur se më kanë ndarë 
Nga shok’ e nga miqësija, 
Gra e burra kanë qarë 
Nga ngashërimet e mija! 

Krahërore e kam çpuar 
E kam bëre vrima vrima, 
Dhe kam qar’ e kam rënkuar 
Me mijëra psherëtima! 

Dhe me botën e gëzuar 
Bëhem shok edhe marr pjesë, 
Dhe me njerës të helmuar 
Bënem mik me besa-besë. 

Puna si do që të bjerë 
Unë qanj me mallëngjime, 
Më çdo vënt e kur-do-herë 
Psherëtin zëmëra ime! 

Gjithë bota më dëgjojnë 
Po së jashtëmi më shohin, 
Dëshirën s’m’a kupëtojnë 
Zjar’ e brendëshmë s’m’a njohim. 

Njerëzit me mua rrinë, 
Unë qanj’ e mallëngjehem, 
Po dufn’ e pshehtë s’m’a dinë 
Andaj kurrë s’përdëllehem. 

Gjith’ ata që janë ndarë 
Fyellit shokë ju bënë, 
Shkallët’ e tij disa farë, 
Na shkalluan mëndjen tënë. 

Rrëmet i njerëzisë! 
Zër’ i fyellit s’ësht’ erë, 
Ky ësht’ zjarr’ i dashurisë 
Që i ra kallamit mjerë! 

I ra qiellit e ndriti, 
I ra zëmrësë e nxehu, 
I ra verës e buçiti, 
I ra shpirtit, dhe e dehu. 

I dha erë trëndafilit 
I dha dritë bukurisë, 
I dha këngëtë bilbilit, 
I dha shije gjithësisë. 

Ay zjar i ra në qiej, 
Edhe duke përvëluar, 
U bënë kaq yj e diej, 
Që i mba Zoti ndër duar, 

Nga ky zjar Zot’ i vërtetë, 
Që ka ngehur gjithësinë, 
Hoth një shkëndijë në jetë, 
Dhe bëri soje njerinë. 

More zjar i bekuar! 
Unë me ty jam përzjerë, 
Pa jam tretur e kulluar, 
Po të kam shpirt, mos më lerë. /KultPlus.com