Eugenio Montale

Kam zbritë tu’ ta mbajtë dorën, 
t’paktën një milion shkallë 
Dhe tash që s’je ma, 
boshllëku asht në çdo hap. 
Gjithsesi i shkurtë ka qenë udhëtimi ynë i gjatë. 
I imi ende vazhdon, 
s’ka ma nevojë për rastësitë, 
rezervimet, kurthet, 
përbuzjet e atij që beson se realiteti asht ai që shikon. 
Kam zbritë miliona shkallë tu’ ta mbajtë dorën 
Jo veç pse me katër sy ndoshta shihet ma mirë. 
Me ty i kam zbritë sepse e dija që nga ne të dy T’vetmit sy të vërtetë, 
edhe pse kaq të turbullt, 
ishin të tutë.

Përktheu Orjela Stafasani / KultPlus.com