Nga Enver Gjerqeku 

A ky është kthimi, apo hap zbrazëtie? 
Dielli kështu më zgjon? Apo rigon shi? 
S’do t’i kthehem barit, as asaj errësie. 
Kah do vemi, ditë, kur asgjë nuk ndi? 

A jam tash i zgjuar, apo m’mashtron drita? 
Ndëgjoj hap’n e vjeshtës, lulja fle në mua. 
Çdo gjë që dash’rova – tek ajo s’arrita – 
Askund ndonjë thnegël, sa për t’më shoqërua. 

Kënga e munduar kishte për të treguar: 
Se si njëherë moti ish feniks ndër ne. 
Po. Është ajo vetë, që kurrë pa u friguar, 
U la prore n’gjak, n’stuhi dhe rrufe. 

Po ç’është tani kjo? Ëndërr o hap lashtësie? 
Malli kështu më zgjon? Jo! Është hap’ humnera. 
S’do t’i kthehem barit, as asaj errësie, 
Që për sy të mi presin untë përhera.