Flutur Mustafa

U panë rrugës!
Të dy, nëpër shi!
S’dinin në iu rëndonin çadrat 
Apo pengu që mbanin në gji.

Dhe vunë buzën në gaz pa shkas,
Si për të thënë e po kjo s’është ndonjë çudi,
Edhe do takohen ndonjëherë qytetit 
E do përshëndeten me kurtoazi! 

Si në takime diplomatike do pyesin për jetën, pa futur shumë hundët gjithsesi,
Duke mos cënuar sovranitetin,
Pa pyetur për territoret si filozofi. 

U panë rrugës, hapat hodhën ngadalë! 
Asgjë s’kishte ndryshuar, si për habi! 
Aty ishte gjithçka-ja dhe asgjëja vet,
Ai i asaj, dhe ajo e atij!

Ulën shikimin, hapat u tretën!
A u tretën ndjenjat? Pak ka rëndësi…
Kur u pyetën nga ata që ua shtrëngonin dorën; kush ishte? 
Të dy si njëherësh, thanë: “Fytyrë e njohur nga diku, por s’më kujtohet, nuk e di!”/ KultPlus.com