Poezi nga Ndre Mjedja

Pra ‘i djalë i vorfen kuej nuk i dhimet,
Kur, si mue t’shkretin, t’a mlojn mjerimet?
Tepër shpejt bora, tuj ra n’ vorfunim,
Njatë qi per mue ish’ diell n’ agim.

Emnin e kandshëm m’i a ndie kot prita
Njasajë qi n’ kobe do t’ m’ ishte drita:
Kuej nuk i dhimem, askush s’ m’ kujton,
Sado qi zemra vec gjak m’ pikon.

Kur, un i mjeri, rrijshe tu shpija,
Me nanë, me motër, ah! sa dashtnija
Vlote n’ kët zemër, qi sot s’ka gzim,
Vetëm pse nana m’ la n’ kët vorfnim.

C’ at ditë qi e bora, mue s’ m’ knaqë natyra,
Ndër gzime t’ shekllit nuk m’ qeshet ftyra;
Kurr s’ m’ hiqet mendjet kur nana m’ tha:
T’ laca me Zotin! – e diq e m’ la.

Ah! se fort m’ dote, se fort m’ pat gzue,
Sa gjallë, e mjera, rrite me mue!
Por qe, se unë nanën sot ma s’ e kam;
Un nafakpremi, c’ se i vorfën jam!

Kur, n’ agim t’ ditve, m’ra me shtegtue,
Si dola shpijet, tuj u largue,
E kqyra s’mramit e aq m’ përmalloi,
Sa dysh mue zemrën, dysh m’a coptoi.

E kush kalote at ditë bri meje,
At ditë qi dhima m’ kish xjerrë mendt kreje,
Thote përajshëm: Paska metë shkret!
Zot, njitja doren, maje ti ngiet!

C’ at ditë, si zogu, larg fluturova,
E n’ dhe t’ panjoftun treta, u largova;
S’ desht kush me m’kqyrun, s’ diejta kue’ i flas,
Nji dorë ndimtare c’ at herë s’ m’ u qas.

E kur vetmija mue m’ lodhte natën,
Un n’ gjuj u ulshëm, thojshëm uratën;
Kujtojshëm nanën para Tenzot,
E syt m’ u mushshin gjithherë me lot.

Ah! po, kujtimet e asajë dite
Uratë e kandshme ti m’ i përsrite:
O nanë e dashtun, a thue t’ thrras kot,
C’ se fusha e mali me za t’ em lot?

Ah! po, se dhima zemret nuk m’ shkepet,
C’ se gjithkund nanën me e lypun m’ nepet;
Do t’ m’ mysë mjerimi, s’kam si gjallnoj,
Pse deka e nanës zemren m’ a imtoj.

Por, ndale vajin, jeto pa drojë,
Mendo se drita prap do t’ agojë,
Kur ndër Qiell t’ epra Zoti tash t’ thrret:
Rrethue me lule, nana aty t’ pret.