Poezi nga Charles Baudelaire

Vigania

N’kohën kur Natyra me dellin e saj t’fuqishëm,
fëmijë të përçudnueshëm pillte për çdo ditë,
ma kish anda t’jetoja pranë nji viganie,
si te kambët e mbretneshës nji dac epsharak.

Do t’doja me i pa trupin që i lulzon bashkë me shpirtin
e me u rritë lirisht ndër lojna të saja t’tmerrshme.
Me hetue a mban gjallë nji flakë të errët në zemër
mes mjeg’llash të lagështa që n’sytë e saj notojnë.

T’përshkohem për qejf nëpër format e saj,
ndër t’gjujve shpatije t’zvarrisem dalëngadalë
e verës ngajherë, kur diej rraskapitës

t’lodhun e shtrijnë për t’gjatë fushnajës,
të kotem i shkrimë nën hije t’gjinin t’saj,
si fshat i paqtë që rrin te kambët e malit.

Përktheu: Primo Shllaku / KultPlus.com