Poezi nga Qëndresa Prapashtica.

Sa kohë paska mbetë pa u shkri
në gotën e kësaj burie vene që po e pijmë ngadalë
dhe shoh disa e pranojnë këtë dehje të ngadaltë
disa e rezistojnë
(edhepse vena e jetës s’njeh rezistencë…)

ngadalë ecin edhe bijat e këtij qyteti
ngjajnë me zilet e shkollës
që sinjalizojnë orët që po shkojnë
dhe mësimet që s’po zihen…

ngadaalë, lëvizë edhe imagjinata e burrave
që pijnë kafe nëpër sheshe
kinse po shikojnë duart e nënave me karroca
dhe kinse magjepsen me këtë botë
me tepër se me atë që përjetojnë në mendjet e tyre…

e ngadaltë jam edhe unë
s’e s’më bëhet vonë
a është më e bukur shkronja “ë” apo shkronja “q”
parase me e lidhë ndonjë fjalë shoqnisht
“që” indikon interese triviale,
që duket e përshtatshme
që ngjanë me protokolle Vjeneze
në mendjen time të gatuar shqip…

druhem pse s’më bëhet vonë
për këto gjëra të ngadalta
në nji univers
të krijuar shpejt e shpejt,

o, po kush e di
pse e marrim ndonjë gjë kaq seriozisht
në kushte të dehjes
dhe të kësaj kutie paradoksale të përbashkët
ku jemi mbledhur
dhe jetojmë…

dhe ngadalë,
ngadalë
e hetojmë “që” po vdesim…