Poezi nga Kostas Karjotaqis. Përktheu nga origjinali: Romeo Çollaku.

Don Kishotët ecin para dhe nuk shohin dot
më larg heshtës ku varin si flamur Idealin.
Ëndërrimtarë dritëshkurtër, më as një pikë lot
nuk u ka mbetur që sharjet e ndyra t’i falin.

Pengohen tek Arsyeja, pengohen te të tjerët,
hiqen zvarrë mes rrugës, të kalbur në dru, të tallur,
kurse Sançoja ua pret: < po a s’të thashë një herë?>,
ata: < sillmë kalin, Sanço!>, për bëma përmallur.

Në më lejoftë Servantesi – të tillë i kam parë
këta kalorës të Ëndrrës, në një jetë të mekur,
me sytë e lëngëzuar e me çehren e vrarë,
dhe, sapo zbresin nga kali, çdo shpresë u ka vdekur.

I kam parë si të shkalluar, mbrapa nga gjithë bota,
mbretër të hijshëm të një mbretërie n’askund,
teksa një plagë të purpurt që luftërash të kota
e patën marrë, para gjindjes e rrëfejnë në fund!