Poezi nga Sarandë B. Rugova

Nën mëshirën e fatit
Nën shpresën e qiellit
Mbi forcën e tokës
Bredhin rrugëve
Ca shpirtëra të ftohtë
Nën kërkim të rrezeve të diellit

Në barrën e shpinës
U rëndojnë bagazhet e vuajtjet
Nuk e di cila është më e rënd
Shtëpia të cilën mbi supe peshon
Apo vuajtjet që në shpirt i vrajnë
Bredhjet nuk kanë fund
Në mbrëmje trenat bëhen strehim
Aty dimrit ku gjejnë ngrohtësinë
Ndërsa verës freskinë

Dora e tyre e zgjatur
me shikimin e tyre të ndrojtur
kërkojnë mëshirë
kërkojnë ndihmë
dhe lusin për dashni,
dashni
dashni

Çdo fjalë e tyre
Çdo heshtje që rënkon
Çdo rrudhë në fytyrë
Flet për jetën e tyre
Dhe jetën tonë
Të gjithë jemi sëbashku në këtë botë
Por disa na ndau pasuria
E disa mëndjemadhësia
Disa pushteti
Disa gurbeti
Ndërsa, disa vetëm disa
I ndau varfëria

Ju lutem një strehë për bredhësit
Një kulm për të pashtëpitë
Një mirësjellje për lypësit
Një shpresë për nevojtarët

Dhe në fund të rrezatoj dielli
Të mbretërojë qetësia
Se njeriu është qenie
Që jeton nga dashnia. /KultPlus.com