Poezi nga Visar Emerllahu

“Bardhësitë” nuk janë më hiret e askujt
“Bardhësitë”parajsën zaptuan
Hapën pellgje ku fshihnin mortajën
Aty ku lahesha me ëndrra
Paqen kishin lyer me të bardhë
Mbi të shkrepnin rrufe gënjeshtrash
Derisa mashtrimi pikëlonte si rigë shiu.
Ngjyra që qenia prehet duke nusëruar ndjenjat
Uratat u bënë çamçakëza, përtypeshin lehtë
Fryheshin e plasnin si tullumbace.
Vdekja pikturon çdo moment
Nxin shpirtin për t’i dhënë jetë vuajtjes!
Gruri nuk e bën bukën, gatuajmë me pluhur
Jo të tokës, por të perjetësisë!
Unë e ti, që vdesim e dhimbjen lëm jashtë
Ajo vazhdon të jetoj në vaje zemrash
Trëndafilat e bardhë mbështjellin varrin
Që hapën “bardhësitë”!