Arjola Zadrima

E kena humbë dashninë
rrugëve pa krye,
n’vorbullat e lumenjve,
universit pafund.
E lamë diku në hapsinë
si një yll që as bjen as ndrin.
Si një dëshirë jetime
e shpirtnave të lirë,
e vetë ikëm, shkuem, ndërruem formë,
qytete , ngjyrë
e shtete. 
Prej gjithçkasë mbeti veç një grusht kujtime
të zjarrta,
që ende digjen në sy…
Por toka rrokulliset 
gurët shkërmoqen
prej zemrave
dhe jeta kudiset.
Ndije këtë ding dong
kumonë e vonë kishet,
asht lutja e Zotit tonë
atij që nën shtatë botë degdisëm,
asht Ave Maria e tij që na afron.

Tash që ndjek fantazmat
shfaqesh prej prrallave,
letrave të shkrumueme
Ti dashni e madhe
shumë e madhe për mue…

Tash që më ke ngujue
brenda kujtimit tand të brishtë
ndal se më therin 
brinjt…ndal se të.drue,
se unë kam frikë,
unë kam frkë çka due./ KultPlus.com