Nga Idro Seferi

Kur e pash për herë të parë lirinë
U frikësova
Mu duk shumë dritë
Më mungonte qelia
U trishtova në verbërim
Kur pash qiellin dhe retë
Kur pash luginat me dhentë
Kur pash lumin e bukur
Dhe hekurudhat që ishin zhdukur
Më mungoi errësira
Isha mësuar në jetë
Të rrija pas grilave
Më mungoi dritarja e burgut
Banka për tu ulur
Më mungoi lavamani im
Kur pash për herë të parë lirinë
Në trishtim
Vendosa që në ecjen e gjatë
Të merrja për kujtim
Të ngrohesha me grila
Dritaren time
Të merrja bankën e qelisë
Dhe lavamanin e ujit
Gjithçka të bukur do merrja
Që kurrë të mos më mposhtë frika
Do merrja gjithçka të bukur
Si sytë e asaj vajze
Si malet që rrjedhin me ujë
Si shpirtin dhe buzëqeshjen
Dhe kur të shoh lirinë
Prapë për herë të parë
Në humbjen e saj
Do nxjerr grilat të fshihem
Do nxjerr lavamanin të vi në vete
Do ulem në bankën e qelisë
Do nxjerr dritaren e shpresës
Do numëroj ditët mbrapshtë
Dhe prapë do ta di se ç’është liria
Nga burgu i trishtimit