Poezi nga Ervin Hatibi

Poezia e humbjes

Ti asnjëherë s’e kupton çfarë humb.
Lodron si një mace në hapësirën
e gjelbër të syve të tu
dhe unë i fyer, i poshtëruar
të përgjoj pas hijes sime.
Bëhet vonë, sa vonë nga ndarja.
Unë mbi prush thyej shkarpa
si idiot i fryj hirit.
Ndizu zjarr,
dhe hedh lule, shami, vjersha,
rroba e çdo gjë që kam.
E ngel një lakuriq i varfër,
zhveshur
që zjarri dot më s’e ngroh.
Ti asnjëherë s’e kupton çfarë humb.
Lodron si një gjethe në lulishtet
pa anë të syve të tu.
Por unë dua të të dua
me çdo kusht. / KultPlus.com