Poezi nga Sibel Halimi

Elegji për boshllëkun

Në të gjallë
Ecin rrugës pavërejtshëm
gra që mungesa
ua përcakton rëndësinë

Me qenë âsht pezm
As me ndejt as me ikë

Kur nuk janë më të pranishme
qajnë burra e fëmijë

Kur ikin i madh e i vogël
u thurr elegji

Rikthehen me marrë fuqi
lënë emrat e tyre në rrugë
sërish ikin pa marrë asgjë
ato që njerëzimin rrisin
që foshnjë

Kur nuk janë më
seç na zë trishtimi

Ndërrojmë rrugë përjetësisht të bëhemi
për të mos ikur më!/KultPlus.com