Poezi nga Liridon Mulaj

Emnin ma thonë Ditmir!
Kam lind fiks në orën dymbëdhjetë të mesnatës , 
ndaj nuk kam datëlindje. 
I mbështjellun në fanellata që kuderbojnë era shurrë, 
vështroj tullumbacet e argjendta në krevatin ngjitur
Nji emën tjetër formojnë, e tjetër shpresë ngjizin për dikë tjetër. 
Jam me ngjyrë të lëkurës nanës, apo dhe babës 
paçka se këtë të fundit nuk e njoh , 
edhe pse unë mbaj aromë braktisjeje 
zhytun në fanellata të ndotuna , 
kapun prej duarsh të forta të mamive 
që më prekin si dinamit, gati me shpërthy

Emni jem asht Ditmir! 
I lindun në ditë keqe, me diell e re 
pa dëshirë e dashni , mbushun udhët me braktisje 
Kam tokën për shollë,qiellin për tavan 
e rrugën trajektore përshkuese 
si kurba e burrnimit në tabelën e vuajtjes 
ku indeksi i mirëqënies matet me monedhat e faluna 
e duart e zgjatuna.

Jam biri i tokës dhe i diellit 
i hanës dhe i reve. 
Jam pesha e dheut e barrë e 
e kalimtarëve qi ndrrojnë rrugë përballë meje. 
Jam sperma e prishun e nji të papërgjeshmi 
, jam përtese apo ndoshta dashnia e nji gruaje pjellore jashtë parashikimit. 
Jam i bardhë, i zi , ndoshta dhe pa ngjyrë por s’jam si ju. 
Jam zgjatim në këtë jetë, asnjeherë i pritun 
gjithmonë i pavënd.

Emni jem asht Ditmir, 
emnit tem, s’ja njoh kuptimin…