Poezi nga Medina Pasoma. Poezia është fituese e vendit të dytë në Festivalin “Takimet e Poeteshave Shqiptare”.

Sonte jam tu dasht me t’emnu ty
Por e pamundun është me t’vu ty emër
Si me I nda Hanën dhe yjet kur bëhet fjalë për qiell
Si me I nda t’dashtunit, kur dashnia lulëzon
Si me e nda një andërr, prej një mijë ëndërrimeve
Si tokës me ia largu përqafimet e tërmeteve
Si me I jep shkëndijë luftës, në cakun e paqes

Vështirë është me t’emnu, si vetë kjo jetë
Cili emër s’e rëndon shikimin tand t’thellë?
Dhe e përshkruen mirë ngjyrën e syve tu…
Cili emër e mban në krahë qëndrimin tand, sa t’ran aq edhe t’butë
Dhe që I fal dritë lutjeve tua të vona

Jam tu dasht me t’emnu ty
Dhe meqë thellësitë banojnë tek ti
Du me ta lan emrin det
Det I madh, njësoj si zemra jote
Me përplotë ulje dhe ngritje
Si vullneti I shpirtit tand
Nëse unë jam fëmiu, ti je deti I parë që kam pa…
Por, po ta la emrin det
Do t’xhelozoj qielli
Do t’ngryset dhe do t’qaj n’shi
Vetëtima e saj do na gjuaj mbi zemrat tona
Bubullimat e frikës do na I bëj melodi
Pafundësia do t’qaj, që s’është meritor për emrin tand

Dhe sikur do flisja për lartësinë që m’a jap
Dhe për largësinë që më çon
Do t’a lija emrin mal
Mali më I lartë I ndjenjave
Më I gjati për të arritur fitoren
Më I shkurti për të gjetur prehjen
Mali mbi të cilin kam dasht me e pa botën…
Por, po t’a la emrin mal
Kodrat rrafshohen prej dhimbjes
M’vështrojnë me vetulla të ngrysuna
Me sy t’tërbuem, me shpirt t’flakëruem
Njësoj sikur ti, kur në pyetje jam unë drejt botës…

Njësoj si dridh tërmeti tokën, ti dridh zemrën time
Njësoj siç çan tërmeti tokën, ti m’I çan pjesët e liga të shpirtit
Dhe po ta lija emrin tërmet
Vullkanet s’do ndaleshin së shpërthyeri
Edhe të vdekurat, sërish do lindnin
Do luftonte vullkani, që lavë të dashurisë sonë
Ta bënte dhimbjen!

E stinët mbeten të mangëta për emrin tand
Sepse ti I tejkalon ato
Ti je një vit I tërë
Ti je një jetë e gjatë
Që nis me fidane në buzëqeshjet e tua
Që flak kohën, me përvojën e bëmat e tua
Pastaj që fryen e qetëson shpërthimet
Dhe që në fund I fal shikim ftohtësie botës

E unë, në kërkim të gjithçkaje që të ngjan ty
Që mban aromën dhe emrin tand
Mbetem e panjohun për kangën që mban zanin tand
Për vargun që peshon sa fjalët e tua
Për pikturën që ka pamjen tande
Për skenën që aktor je ti
Për gënjeshtrën që realiteti I saj je ti
Për jetën që pafundësia e saj je ti

Jam tu dasht me t’emnu ty
E përmes teje me njoft botën
Pastaj me pushtu çdo cep
Njësoj sikur zemrën tande t’njomë

Jam tu dasht me t’emnu ty
Dhe me fitu këtë betejë kundër gjithësisë
Nën hijen e emrit tand, t’jehon fitorja jem

Jam tu dasht me t’emnu ty
Dhe s’ka emër që t’përshkruen ma mirë
Që iu afrohet hijeshisë tande
Ma shumë se emri DASHNI…