Poezi nga Visar Zhiti

E megjithatë unë shkruaj poezi

pa m’i lexuar askush.

Ndoshta dhe era e natës nuk i lexon fare yjet,

mbase dhe shkëmbi në bregun e detit

s’ndien asgjë nga dufi i dallgëve

E megjithatë unë shkruaj poezi

të cilat ma prishën jetën. 7 vjet

trupin ma mbështollën telat me gjëmba.

Ma shqyen lëkurën dhe rrodhën rrëkera jete

……… si rrëkera gjaku

……… deri në fund të këmbëve të mia

Po shpirtin, jo të gjithë shpirtin

nuk munda dot, veç një grimëz, e nxora

nga të çarat e trupit

……… dhe e çova

……… te dashuria

……… te poezia.

Me grimca shpirti jetoj tani

të vogla

si bletë të humbura

…………..

dhe të mendosh

që edhe mbishkrimet e varreve

kanë lexues…

Atëherë poezia është më shumë se sa shpresat! /KultPlus.com