Poezi nga Rozafa Shpuza

Njashtu kabah e i dalun bojet
me krahë të hapun si përqafim surreal
dremit bri arës së mbjellë me vetmi dordolecësh.
Mbi të ulen pa kurrfarë ceremonie
stinë kujtesëhupun,
xhapikë indiferentë ndaj epsheve ylberore
apo hije gjatoshe muzgjesh…
Kulltuku që dikur heshtonte n’nji odë
me simetri të frikshme,
tash ruen intimitetin e kërcejve cullakë
që presin drapnin për me i shkrra përtokë
si dashnorët që paguajnë me orë
në hotelet periferike…

Dikush që e din mirë
se sytë mbyllen
veç kur andërrojmë, puthim, lutemi a vdesim
e ka vu bri arës së mbjellë
stacionit ma sublim të nji rrugtimi./ KultPlus.com