Poezi e shkruar nga Ilnisa Agolli.

Le të bëjmë sikur u deshëm
Sikur besuam!
Sikur fjetëm pa darkë dhe folëm për të tjerë kur u ndamë.

Le të bëjmë sikur binte shi çdo herë që më takoje
dhe dëshpëroheshe aq shumë
për flokët e mi që do lageshin,
që do më gatërroheshin fytyrës nga era
e që, taksistit kjo do i pëlqente.
Ai do e shijonte dhe rrugës do më vinte
CHOPIN , atë që më pëlqen
NOCTURNE NO.20
atë që më kthen në hiçgjë.
Ndërsa ti , sigurisht, rrëmon në dhomë për cigaret që unë harroj çdoherë dhe pastaj me sytë ngulur tavanit
ashtu lakuriq çarçafëve të prishur
copëton nën pëllëmbë paketën.
Ishte hera e parë që në atë grusht mbledhur
ti kuptove s’e unë të mungoja.
Le të bëjmë sikur e ndjeve,
Më doje.

Taksisti nuk foli kurrë
dhe ti e dije që unë do qaja.
Ishte udhëtimi më i gjatë!
Le të bëjmë sikur në çdo tingull piano që dëgjoja, kërkoja buzët e tua xhamave lagur
Sikur kuptova që ç’ish një puthje!

Ndërsa ti aty në heshtje të dhomës
me pak dritare hapur
pa drite
pa zhurmë televizori
do e gdhije gjithë natën.
Le të bëjmë sikur në çdo shkreptimë që dëgjoje,
kërkoje të më prekje
dhe kuptove se nuk ngopeshe dhe se ç’ish të bërit dashuri.

Le të bëjmë sikur u deshëm!
E të kthehemi nëpër shi një ditë,
sikur unë do të çuditesha aq shumë kur të gjeja në shtëpi një pusullë tënde që në fakt
taksisti s’do e nisë kurrë.
Dhe ti nga përtej dritares pastaj
Besoje s’e unë të mendoja ç’do ditë
e se çdo herë që s’binte shi grisja poezi dhe prishja cigare
Pastaj besoje se më mungoje
e, ndonjëherë të mungoja
dhe kishe ftohtë
Mbyllje dritaren!

Por jo, ne nuk i bëmë këto
Sepse nuk pati kurrgjë
as puthje
as dëshirë syve
as frymës
as trupave dhe çarçafëve
as Chopin nuk pati asnjëherë.
Ishin vetëm vegime
Ishin sajesa të një sonate pa hënë
të një pagjumësie që ndërron pozicione krevatit dhe djersitet.
Ishte thjesht etyd.
Një etyd pasioni që s’e deshëm kurrë
Sepse nuk pati asnjë shi
Asnjë unë
Asnjë ti.