ROBERT SHVARC / Përktheu Flutura Kuqani Malo

Oh, falmë, falmë mikja ime
në të lëndova përsëri
at’ plagë që s’don më ngushëllime,
që don të mbetet si jetime,
krenare pa njeri!

Oh, falmë, falmë pse kërkoj
prej teje unë dashurinë
e dhëmbshurisht pse të qortoj
në çastet-vrer, kur shpejt harroj
se ty ta vranë rininë…
Esht’ malli im gjithë pikëllim
që djeg e bren aq pushtetplotë
e kur s’e gjen atë flijim
që e njeh aq fort në shpirtin tim,
i mbeten veçse lotë!

Esht’ zemra ime q’u mësua
çdo rrahje t’sajën ta durojë,
që kurrë s’i tha njeri “të dua!”
që u ndez përherë dhe u shua
pse di të dashurojë.
E pra, më fal e dashur ti,
tani t’kuptoj unë ty më mirë:
çdo çast dhe unë po ndiej mërzi
e shpesh s’kam mall, s’kam dashuri,
s’kam gaz, s’kam më dëshirë!

Oh falmë, falmë mikja ime,
s’do t’i lëndojmë ne kurrsesi
k’to plagë që s’duan ngushëllime,
që duan t’mbeten veç jetime
ashtu si unë, ashtu si ti…