Poezi e shkruar nga Maya Angelou.
Përktheu: Orjela Apolloni

Butësisht
gjethet e vjeshtës
përhapin poshtë tingullin
e metaltë të vdekjeve të vogla
dhe qiejt, të velur
nga perëndimet e kuqërremta,
nga agimet e trëndafilta
mbështillen pandërprerë
në një pëlhurë të hirtë dhe kthehen
në të zezë
për rehati.

Vetëm dashnorët
e shohin vjeshtën
si shenjë e fundit e ndarjes
si gjest i ashpër që paralajmëron
ata që nuk do të alarmohen
se ne fillojmë të ndalemi,
në mënyrë që t’ia nisim
sërish.