Poezi nga Lasgush Poradeci – “Vallja e yjeve”, 1933

O gjuhë – e shenjtëruar, o mall me shpirtin plot
O vetëtim’ e qjellit që fërfëllon me flakë
O djellë – i llaftaruar që ndrin si pikë lot…
Si pikë lot e ndritur po ndrij në rreze tuaj
Po ndrij e papandehur, po qaj pak e nga pakë
Sepse prej botës suaj kam mbetur kaq i huaj…

Kam mbetur kaq i huaj, dh’i ndrydhur edh’i shkret!
Prej ligjëratës sate që më çudit, o zjarr!
Me gjuhëra prej flake ti djeg… ti flet… ti pret…
Do vi! Do vi pranë mjerush e dyke vuar
E flakën vraparake nër krahë do ta marr
Posi kuvend të shkruar do të ta çik me duar

O këng’ e shenjtëruar, o verb i larë n’ar
O zjarr që më përflakesh si yll vetëtimtar
O fshehtësir’ e ndezur në fill prej shkrepëtime

Kur të këndoj me gojë, kur të kuptoj në kartë
Posi një kraharuar ti dhemb, o Gjuh’ – e zjarrtë
Posi kullim’ i gjakut që rreh në zemër time

Ti ndrin në thelb të jetës si drit’ e përvëluar
O gjuh’ – e zemrës sime, o mos-e-kuvenduar