Poezi nga Hasan Dajaku.

Disa kishin fustanellë,
Disa tirq e xhamadanë:
Edhe atëherë kishte dasma,
Çupëzat thurnin gjerdanë;

Gjerdanë me flutura e lule,
Gjerdanë me lule ëndrrash,
Mbretërit të egër vinin,
Nxirrnin ligje të rënda:

– Beso si të them unë!
Kryqi im sjell dritë,
Të godas, të djeg në fytyrë,
Të përzë, të djeg shtëpinë…

Si janë mbretërit, si janë…
Pse t’mos besoj si më pelqën?!
Kam parë me sytë e mi
Njeriu – njeriun duke e djeg’!

Gjyshërit e Mesjetës hodhën valle,
Ata shpaluan shumë kujtime:
Kosova ka dragoj e zana,
Kosova do të presë gëzime!
____________
“Gjyshërit e Kosovës” – Hasan Dajaku