Poezi nga Zhaneta Barxhaj

Hurma dhe gra të varura,
tundulaten dimrit cullak,
që në litarë degësh i mbanë.
Zhvishen gjithë drojë hurmat
ashtu si zhiveshen edhe gratë,
veç frutat qëndrojnë mbi trupat e tharë.

Kush ua thanë trungjet pemëve?
Kush ua përzhit shpirtin grave?
Ah, kjo stinë ngricash,
që fshikë, thanë e çanë.

Hurma dhe gra të varura,
fijeve të shpresës së kotë,
se frutat e tyre s’do i hajë krimbi,
se nuk do i këpusin duar babëzie.

Sa shumë ngjajnë hurmat me gratë.
Herë janë llurba, që gjithkush i gjerb lehtë,
farëzeza që u thyejnë dhëmbët,
të mpikëta që u zënë frymën.
Të dyja të zhveshura lindin jetë.

Hurma dhe gra të varura,
tundin litarët jetim, të degëve mëkatare,
që mbytur i kanë…/ KultPlus.com