Poezi e shkruar nga Sibel Halimi.

I di vendet kur vetes rrahë shpinën ia kam
Kur në gjunjë s`u përkula
I di vendet kur arratisur jam korridoreve
Kur tej më tej, nji dhimbje m`ka trandë
E vendin tjetërkujt ia kam lanë

I di vendet ku jam lemeritë
Kam vrapu si marathonomak
T`gëzohem mujtë s`kam
Por kumtin e lirisë dhanë e kam

I di çastet kur toka m`ka lëvizë nën kambë
E unë e kam rrëkëllye nji gotë
Jam sjellë, tue provue teorinë e Galileut

I di vendet
kur asht dashtë andrrat mi riandrru

E di vendin
kur kam dhanë shpirt tu shpjegu
se me kanë gru asht me u majtë fort për vete
se të jesh gru asht njësoj si me kanë burrë
peng të nji shoqnie te dy

I di vendet kur kam ec
E jam kthy se s`kam mbërri me ndje kurgja

I di vendet ku jam nis
E s`kam ditë mu kthy

Kur meta vet
Hera erdh furishëm
I thash dielli është mbi kryet tand
Unë s`jam emri yt
Vendet e tua s`janë ato
Këqyri pa bëza
Se diellin veç ashtu e sheh!