Poezi nga William Ernest Henley. Përkthyer në burg nga Visar Zhiti.

Jashtë natës që më mbulon mua
E zezë si ferri deri në polet,
Zotat, cilëndo, t’i falenderoj dua
Për shpirtin tim që nuk lodhet.
Nën kthetrat-tmerr të rrethanave
S’u drodha dhe nuk klitha, oh!
Fati me rënie të çomangave
M’i përgjaku kryet, s’i ula, jo.
Kudo na ndjek ankth’ i hijeve
Në baltë lotësh, ashtu të shëmbur.
Por mua kërcënim i viteve
Gjithnjë më gjen të pa trëmbur.
I rëndë qoftë çdo dënim
Dhe le t’mos hapet porta dot,
Zotërues jam i fatit tim,
I shpirtit tim jam unë Zot./ KultPlus.com