Poezi nga Arbër Selmani

Të gjithë, grumbull.

Duart e mia duan t`i takojnë fytyrat e tyre.

Dhe të përputhen sikur kur i merret shpirti insektit gjatë verës.

Sikur çekani kur tronditë tavolinën e punës.

Sikur dera kur përplaset me stuhi. 

Në rreshtin e parë është ky zeshkani, pika e idiotit

Sinonimi i kotit,

Ky nënën e tij e ka në strehimore të pleqërisë, e sheh dy herë në vjet

Nuk pres ky të më dojë mua, as ta dojë këtë shtet.

E urrej, e përbuz. Ndjej pezëm.

E urrej edhe këtë flokëkuqen ulur një rresht sipër tij

Duket si gjarpër që nuk e do as farefisi

Kjo babasë i jep shuplaka e grushta, mbyllur në dhomën më të errët të shtëpisë

Fatkeqja nuk do ta dijë kurrë kurthin e bukur të dashnisë,

E urrej, sëmurem kur e shoh. Ndjej pezëm.

I urrej këta deputetë.

Kjo tjetra më sheh në sy, dhe unë dua ta rrotulloj shkallëve,

I ka dy diploma, me njëqind gabime në shkrim

Ishte kjo që e shau e shpirt-vrau burrin rom dje, afër lagjes sime

Këtë shtrigë, qenushet e pyllit do ta bënin copë e thërrime,

E urrej, e përçmoj. Ndjej pezëm.

Këtë tjetrin, në rreshtin e tretë, e mallkoj

Ky voton kundër jetës, kundër vdekjes, kundër vajtuesve, kundër nënave

Një JO të madhe Zoti ia ka vulosë në çdo lëvizje, në çdo frymë,

Nuk pres ky të na dojë neve, me atë gojë të fëlliqur pështymë

E urrej, e urrej. Ndjej pezëm.

E urrej edhe atë gruan me këmishën pembe, më të bukurën e kësaj kopeje

Dje, vetura e saj përplasi gjyshen e dikujt për vdekje

Nuk i besohet fati, as pagesa e funeralit, një njeriu si kjo fundërrinë

Para se të na shpëtojë, do të na fluturisë drejt e në greminë

E urrej, ajo nuk e di, por e urrej. Ndjej pezëm.

I urrej këta deputetë.

I urrej e nuk kam trohë respekt.

Atje në fund të sallës, ai barkmadhi ka të tjera halle,

Ngadhnjyer fshin hundët e pista

Merr vendime ky fashist, e tmerrshme, e ka forcën e burrit e të abstenimit

Neve ëndërrimtarëve do të na vriste pa copë të hezitimit

E urrej, më vret që ky është deputet. Ndjej pezëm.

Urrej tregimet e tyre, përpëlitjet në sy

Urrej edhe ku ta kenë pak bardhësi ruajtur me dry.

Urrej broçkullat që i thonë, gëzimet, festat.

Urrej vrasjet e shpresave tona

Urrej që nuk u vranë shpresat e tyre, kurrë

Urrej e dua t’i bëj copë copë, nga muri në mur.

E urrej edhe këtë deputeten e re, hipokriten e padijshme

Është kaq e trashë në mendime, kjo nuk njeh as ndjeshmëri as dhimbje

Fëmiut në karrocë invalidësh nuk i ndihmoi ta kalonte udhëkryqin e vështirë

Nuk pres të na ëmbëlsojë jetën neve, ky trup thatësirë.

E urrej, tërbohem kur e shoh. Ndjej pezëm

I sigurtë jam që e urrej edhe deputetin kryesor,

Lëpihet poshtë e lart, jargitet, qullitet,

Ky është kukulla më e shëmtuar në këtë hapësirë,

Ky popullin e han për gjellë, dhe e vjellë mbrapsht të copëtuar e të grirë,

E urrej, me çdo shqisë. Ndjej pezëm.

I urrej këta deputetë,

I urrej se janë të shkretë,

E urrej vallen e tyre, urrej rrobat që veshin,

Urrej se nuk i pashë kurrë të qajnë,

bishat me racë njeriu,

I urrej kur ngërdhihen, kur buzëqeshin./KultPlus.com