Poezi nga Sibel Halimi.

Kur dola nga streha jonë
I dashuri im
Mora së pari veten
hijen e braktisa
E lash aty
Të ulur në divanin e së shkuarës
Një sy lash në sirtar
Kur mora Dostojevksin e Hessen

Në atelie lash një dorë
Që mban një fije shpresë
Varur rrinte në përditshmërinë
Që e kishte gllabëruar koha e hapësira

Në dhomë gjumi lash sytë hapë përgjithmonë
E në jastëk ëndrrat që kurrë s’u bënë realitet

Në dhomën e vajzës
Lash veten shtrirë
Rritën dhe këngën për të tashmen e të ardhmen

Në pasqyrë, i dashur
Lash shikim tim të përlotur
E gishtërinjtë të mpirë
Rrëshqasin rrëmbimbthi mes flokësh

Si uragan
Në korridor, i dashur
Lash një qafore që më përkujton ty
Një unazë që më jep premtim
Një gurë të çmuar për të na ruajtur ty e mu

Tavolinën e punës ku e rrita qenien
Të vetmen e mora bashkë me këmishën vjollcë e këpucët e kuqe…