Sylvia Plath

Po më mirë të isha horizontale.
Une nuk jam pemë me rrënjë në dhe
që dashuri thith, e minerale, prej tokës amë
e që çdo mars rrezëllinë në shpërthime fletësh.
As nuk jam bukuria e një valleje në lulishte,
që vjel psheretima me ngjyrat mahnitëse,
e paditur për petalet që shpejt zhvishen.
Ballë meje, pema është e pavdekshme
e një kompozitë s’është më e lartë, por më magjepse…
…e unë dua jetëgjatësinë e pemës e guximin e tjetrës.

Sonte, nën dritën aq të vockël të yjeve,
pemët e lulet i shpërhapin aromat e freskëta.
Mes tyre eci e s’më vëne re.
Nganjëherë, them se u ngjaj me shumë kur fle:
mendimet zbehen atëherë.
Është më e natyrshme për mua të jem shtrirë,
se çelim një bisede qielli .
E do të jem e dobishme kur të bie më në fund:
Pemët do të mund të më prekin e lulet
do të kenë kohë për mua më shumë.

© Shqipëroi: Aida Dizdari