Poezi nga Emily Dickinson

Ka një pjerrësi të caktuar drite,
pasditeve të dimrit –
që të ndrydh si pesh’
e muzikës në katedrale –

Një plagë qiellore na shpërfaqet pa hasur vraga,
por me një ndyshim nga
brënda, të domethënieve –

Askush nuk mund t’ja u mësojë atë – të tjerëve –
është vula e dëshpërimit –
si një pikëllim perandorak
i dërguar prej ajrit.

Kur vjen; peizazhi dëgjon –
hijet – mbajnë frymën –
kur ikën, është si distanca
në aspektin e vdekjes –

Përktheu: Herman Çuka / KultPlus.com