Poezi e shkruar nga Teodor Keko.

Mjerisht e varfër kjo njohja ime,
Fare pak gjëra paskam ditur.
Nëpër dekada, në kodra librash,
Kam mbetur prapë djali i mitur.

Shikoj tradhëtinë dhe e kuptoj,
Kam mbetur një kokëtrashë i ngratë!
Gjithmonë më shfaqet me një fytyrë,
Gjithmonë them “e hëngra prapë!”

Dhe bash atëherë më vjen ninulla,
E nënës time përmbi kokë.
Mbyll sytë o shpirt, mos u mendo,
Se je i pastër, s’je për këtë kohë.