Nga: Jacques Prévert

Kjo dashuri
kaq e furishme
kaq e njomë
kaq e butë
kaq e dëshpëruar
kjo dashuri
e bukur si dita
dhe e vrazhdë si moti
kur moti është i keq
Kjo dashuri kaq e vërtetë
kjo dashuri kaq e bukur
kaq e lumtur
kaq gazmore
kaq hokatare
e dridhshme nga frika si një fëmijë në terr
e kështu e sigurtë në vetveten
si një burrë i qetë në zemrën e natës
Kjo dashuri që i përfrikësonte të tjerët
që i bënte të flisnin
që i bënte të zverdheshin nga frika
Kjo dashuri e spiunuar
sepse ne e spiunonim
të përndjekur plagosur shkelur vrarë mohuar harruar
sepse ne e kemi përndjekur plagosur shkelur vrarë mohuar
harruar
Kjo dashuri krejt e tërësishme
ende kaq e gjallë
krejt e përdielluar
është e jotja
është e imja
ka qenë ajo që ka qenë
kjo gjë gjithmonë e re
e që nuk ka ndryshuar kurrë
e vërtetë si bima
e përpëlitshme si një zog
e nxehtë dhe e gjallë si vera
ne mundim që të dy
të shkojmë e të rikthehemi
ne mundim të harrojmë
të rizgjohemi të vuajmë të plakemi
duke ëndërruar vdekjen
të zgjohemi të buzëqeshim e të qeshim
e të rinohemi
dashuria jonë është atje
kryeneçe si një mushkë
e gjallë si dëshira
mizore si kujtesa
budalle si qaravitjet
e dlirë si kujtimi
e ftohtë si mermeri
e bukur si dita
e dobët si një fëmijë
që vështron duke buzëqeshur
e flet pa ditur asnjë fjalë
e unë në ankth e dëgjoj
e thërras
thërras për ty
thërras për mua
të përgjërohem
për ty për mua për të gjithë ata që dashurohen
e që janë dashuruar
po unë thërras
për ty për mua e për të gjithë të tjerët
të cilët nuk i njoh
ndalu atje
atje ku je
atje ku ke qenë herët e tjera
ndalu
mos lëviz
mos shko
ne që jemi dashuruar
ne të kemi harruar
ti mos na harro
nuk kishim veç teje askënd mbi fytyrë të tokës
mos na ler të bëhemi të akullt
edhe pse shumë larg gjithmonë
e nuk ka rëndësi se ku
jepna ndonjë shenjë se je në jetë
shumë më vonë në skajet e një zabeli
në pyllin e kujtesës
ngreu papritmas në këmbë
zgjati duar drejt nesh
dhe na shpëto.

Shqipëroi: ELIDA BUÇPAPAJ