Poezi nga Erina Çoku

Kjo pranverë e marrë,
e ethshme,
mërmëritej që në dimër,
po vij, po vij, po vij.
Toka lëvizte
dhe përrenjtë e rinj të dritës
binin mbi lëkurë,
të ngrohtë,
të lëmuar,
të heshtur.

Kjo pranverë e epshme
që po vjen,
hijet shkul prej trupi
pa dhembje.
Gjaku i lehtë
rrjedh prej plagës së lëngët
në damarë,
e kuqe e fshehtë,
dalldisëse.

Kjo pranverë e dashur,
që duam të jetë e dashur
trupit gulfohet
e shpirtit shpërthen.
Rrjedhat e saj nën lëkurë
këndojnë,
harro, harro, harro.

Kjo pranverë e re
me kujtesë të re,
tundim i ëmbël
e ujë në syth,
i ka hyrë trupit
gjer në shpirt.