Genc Leka

KUJTIMI YT më hodhi këtë natë
në thellësinë e brengave pa fund…
(Ah, ëndërr’ e kaltër u këput në mes!…)
Dhe nis mendimi rrugën më të gjatë,
por shteg’n e blertë nuk e gjen gjëkund,
ndaj VEZULLON çdo mbrëmje…
çdo mëngjes!…

Pranverë 1972

* * *

Kjo zemër hidhet si një zog i vrarë
si det me dallgë shpirti me ballada
Më djeg kjo flak` e dashuris’ së parë
Dhe dritë hedh tani mbi tri dekada.

Pranverë 1972

* * *

Qyshkur rënkon e hesht ti zemr’ e mjerë.
Qyshkur, ti shpirt plot derte s’je i qetë!
Veç . . . në s’ju çeli edhe kjo pranverë
. . . Për jetë jini tharë. . . ah,  për jetë!

Janar 1971/ KultPlus.com