Nga Bajram Mjeku

Gjergj Kastrioti
monolog

Kam me dalë nga gzhoja e bronztë
nji natë të ftoht’ kur as hana nxenë
zap kam me i ba djemtë e Arbnit
katër vilajetet me i shti nën stemë.

N’Fushë t’Kosovës me ju rreshtue
në eskadrone të luftës, në vijë t’parë
Garda e Arbnit ka veç nji shpirt, ka veç
nji kryekomandant, tjerët ushtarë.

Kot asht m’u krenue me emnin tim
derisa n’toka të Arbnit luhet bixhoz
jeni ba pikë e pesë si zogjt e qyqes
në t’gjitha vilajetet jeni mbyllë n’kafaz.

Pa le dielli hingëllima e hamshorit
Gjumin e randë beft’ ka me ua nxjerrë
Pesëqind vjet ishin dimna të gjatë
N’terr të Topkapisë truni ynë ka fjetë.

Në Kosovë, n’djepin e shqiptarisë
vojvodët e heshtun ende janë n’pritë
nën sjetull me kryet e Car Lazarit
natën pa hanë me vrap kanë me ikë.

Kur jeni ngushtë m’thirrni Gjergj
Kur lëvdoheni m’thirrni Skënderbe
Me dy ftyra toka e Arbnit s’mbrohet
Jetohet dhe vdiset për Atme e Fé. / KultPlus.com