Poezi nga Mimoza Ahmeti

Nusja e bukur, veshur në argjend.
Melankolike, si hëna e zbehtë.
Vallëzonte, ndiqte valsin ritmikisht.
Gëlltiste lotët,dhimbjen e vërtetë.

Kjo ditë.. krye ëndrra që kish thurur.
Martesa që tërë jetën kish menduar.
Si dasmë-funeral e kish muzikën
Me magji shtrigash,krevatin mbuluar.

Dekada shkuan, nusja e zhgënjyer…
E shpirtkëputur për ëndrrën e vjedhur.
Kur vjen Tetori, i rrjedhin dy lot.
Ajka e lotëve, nëpër vite mbledhur