Poezi nga Argëzon Sulejmani

Ku t’i vë të flenë kujtimet 
Tash kur Parkut të Ulpianës i është vënë laku   

Ka për t’u folur përgjithmonë
Për këtë pranverë brymsi 
Që me peizazh nënqefini të qorron
Bash si borë e munguar e këtij dimri 

Hapa ikanakësh nga të gjitha anët 
Hapa që e lusin ikjen t’i çojë diku 
Sy që nuk shihen më sy 
Se ndjehen me faj e pa fat 
Ndaloj në mes të xhadesë dhe më marrin për të krisur 
Njëjtë si më pat kujtuar ajo
Kur hiqesha sikur do kërceja nga rrokaqiejtë
Po qe se nuk vinte në një nga kthinat nëntokësore
Ajo pastaj qeshte  
Këta pastaj qeshin po ashtu 

Qytetit të zemrës i ka ngrirë zemra 
Kërkon rruazat e secilit në emër të zembrekut 
E unë ndjehem sall si kanaqe e zhubrosur 
Në koshin e mbetjeve
Që në vend të riciklimit beson alkiminë 

Bëlbëzoj lutjet e të gjitha gjuhëve e zemrave 
Dhe pres qiejtë të ma kumtojnë: 
Ku t’i vë të flenë kujtimet
Tash kur Parkut të Ulpianës i është vënë laku.

Prishtinë, Prill, 2020. / KultPlus.com