Poezi nga Liridon Mulaj

Kur e gjitha kjo të marrë fund
do zgjedh një qoshk të hapur
të horizontit
e do shtrihem të kundroj yjet në natën e gjatë
Nuk do e urrej më vëndin tim
as njerëzit dhe do të kujtoj
përherë me trishtim sytë e tyre të fikur
nga dyshimi

Kur gjithçka të ketë marrë fund
më e pastër do jetë toka
dhe këmbët e zbathura
do shkelin mbi të lehtë pa e rënduar
se aty poshtë prehen gjyshërit
tanë, teksa luftuan pa armë

Një ditë do marrë fund gjithçka,
ajri do nuk do të na dehë më
dhe britmat e zërave do jenë simfonia
e njerëzimit.
Më fort do përfaqemi
do duhemi
do puthemi
do dashurohemi
e në fund, dashtë Zoti
më pak do urrehemi.