Afrim Demiri

Nata u mbars me shpifje
dhe dita leu qorre
As një lutje nga buzët e çame
Dielli i zemruem mbyllte sytë
pas reve të fyeme

Çarshafët nuk tereshin në tel
dhe asnjë za nuk ngohej
Zogjtë ishin aratisun guvave
njerëzit me gunga të mëkatit
mbi shpinë flisnin vetmevete

Kush e shkyen plancin e frikës
Rrufetë e të vërtetës gjuajnë
Zemrat e mekuna dhe ndezin
Dritën e humbun të besimit

Sërish Hana e përgjakur
si sy i shpuem i Ciklopi
tndriçon gjurmët e humbuna
në udhët e braktisuna të fatit. /KultPlus.com