Poezi nga Sabile Keçmezi-Basha

Kur shkove ti, baba
Buka u thye për gjysmë
Dera u mbyll përgjithmonë
Kulla përmbysë u kthye
Unë në mes rrugë mbeta
Pa diell
Pa pranverë…

Kur shkove ti baba
Iku edhe ëndrra e fundit
E pa ëndërruar
Nata këmbëkryq u ulë
Në sofrën tonë
Unë ngela në mes rrugë
Duke të kërkuar Ty, në tërë botën
Dhe gjerë në fund të vetes

Kur shkove ti, baba
Ikën ylberet nga qielli im
Edhe beharet ma nuk erdhën
Si më parë
Unë qava
Unë të kërkova
…
Ti kur shkove, baba
Nuk pate kohë as për lamtumirë

Hienat të shkërmoqën trupin
Ti heshte…
Edhe gëzimin e more me vete
Thërrime e bëre fëmijërinë time
Në pa kthim

Ti, kur shkove baba
Unë ngela fillikat vetëm
Mi theve krahët e jetës
Fëmijët e mi erdhën më vonë
Por ti nuk ishe
Për ti pagëzuar
Sa shumë kishe dëshirë
Nipat ti përqafoje

Kur ti shkove, baba
Askush më, nuk më solli libra
Për ditëlindjet e vonuara
Unë e Ti, baba

Ende nuk kishim folur shtruar
Për ndeshtrashat që më kishin zënë pritën
Asnjë kafe ende nuk e  kishim pirë
Asnjë çajë nuk e kishim qua deri në fund

Kur ti shkove, baba
Bota për mua mori një tjetër pamje
Me tri të panjohura
E buzëqeshja përtonte
Në fytyrën time

Kur ti, shkove baba
Gjatë kohë e fsheha lotin
Surrogat mu bë qeshja
Somnambulë prej njeriu
Ecja qytetit që heshtë

Vetëm heshtë
Sa shumë të prita…
Sa shumë rënkova

Kur shkove ti, baba
Bota u përmbysë
Lumenjtë shteruan
Malet u djegën
Apokalips

Pësoi bota

Pa Ty,

Kur shkove, baba

19 gusht, 2020
Prishtinë. / KultPlus.com